Het is een blij weerzien wanneer, na drie lange jaren afwezigheid, indierock fenomeen Steve Wynn een voet zet op een Belgische podium in Het Depot in Leuven. De charismatische en sympathieke Steve is met 25 albums in uiteenlopende projecten niet enkel een zeer productieve songwriter, maar daarbij ook een performing artist in hart en nieren, die zijn talrijke fans maar al te graag aan de borst drukt. Met meer dan 2000 live shows op zijn conto kunnen we dat enkel maar beamen. Het doet dan ook dubbel zoveel plezier wanneer hij amper vijf dagen geleden groen licht krijgt van zijn booking agent, dat zo goed als gans zijn korte Europese solo tournee kan doorgaan. Meer dan een proper hemd, een tandenborstel, een akoestische gitaar en enorm veel goesting heeft Steve Wynn dan ook niet nodig om vanuit Queens, New York, van blijdschap de grote plas over te springen. De start van de tournee is alvast niet mis met een uitverkocht en vurig concert in Leuven. Dat we hierbij gemaskerd aan onze stoelen gekluisterd moeten blijven doet vanavond niets af aan de pret, met een entertainende en grappig verhalende Steve Wynn als mentor.

Steve Wynn wordt als het ware met een gitaar geboren in Santa Monica, Californië, speelt al van jongs af aan in verschillende plaatselijke bands, maar kent zijn eerste echte grote doorbraak in begin de jaren negentig met The Dream Syndicate, een band die uit L.A.’s Paisley Underground scene opduikt. Je mag ze samen met R.E.M. en de Replacements als één van de grondleggers van het indierock genre mag noemen. The Dream Syndicate weet een unieke mix te maken van sterk, Dylanesk tekstmateriaal, knap psychedelisch gitaarwerk en een donker sfeertje dat aan de Velvet Underground doet denken. Op die wolk is Steve Wynn tot op vandaag blijven drijven, ook solo en in zijn vele nevenprojecten zoals Danny & Dusty, met Dan Stuart van Green On Red, Gutterball, Smack Dab of The Baseball Project. Hij staat na 40 jaar nog steeds op het podium als een jeugdige punker, klaar om zelfs met een akoestische gitaar de meest psychedelische solo’s uit zijn vingers te toveren.

Het experiment heeft Steve Wynn nooit geschuwd en zo mogen we ons vanavond verwachten aan een uitdaging met een loopstation, dat hij cadeau krijgt van bandlid en gitaarfenomeen Jason Victor. Jason moet niet bevreesd zijn dat hij hiermee zichzelf uit de band speelt, zoals Steve Wynn grappend aanhaalt, want soms lijkt het loopstation een loopje te nemen met Steve zelf, zoals uit het repertoire van The Dream Syndicate geplukte “Halloween”, dat met een opeenstapeling van gesamplede gitaarriffs helemaal de dissonante tour opdraait. Oefening baart echter kunst en we mogen vanavond getuige zijn van originele akoestische bewerkingen van nummers, die heel zijn repertoire doorkruisen, met de nadruk op The Dream Syndicate. De statige en ontroerende opener “Out Of The Grey” had even goed “Out Of The Blue” kunnen heten gezien de omstandigheden waarin deze tournee opstart en blijft samen met “Sustain” uit zijn “Here Come The Miracles” album, één van de zeldzame rustmomenten in de set. Zijn loopstation wordt met succes voor de eerste keer op proef gesteld in het op een aanstekelijke rif drijvende “Tears Won't Help”, dat hij opvult met akoestisch solowerk. Steve Wynn als one man band, een geslaagde onderneming.

Gelukkig dat Bob Dylan er is om Steve Wynn in te fluisteren dat er bij een cd release zoals zijn verleden jaar verschenen boxset “Decade” ook een tournee hoort, grapt Steve Wynn met een perfecte Dylan stemimitatie. Anders hadden we nooit van een funky parlando “Black Light” mogen genieten, met schitterend geloopte slaggitaar en percussie die hij bonkend op de klankkast van zijn gitaar improviseert. Ook andere New Yorkse zielen worden er geëerd, zoals in een hevig in Joey Ramone stijl gestrumd “Sweetness And Light” of wat te zeggen van het Sonic Youth getinte “Dady’s Girl”, gekleurd met psychedelisch solowerk op gitaar, waarbij zelfs een plastic waterfles als slide dienst doet. Samen met “Amphetamine” slaat dit nummer felle gensters.

Het poppy kantje van Wynn mogen we bewonderen in een oorwurm als “Tuesday”, uit één van zijn eerste soloplaten “Dazzling Display” en met de hoopvolle boodschap “There Will Come A Day (When All Evil Will Be Washed Away)”, trekt hij letterlijk de stekker uit zijn gitaar om gemaskerd en unplugged zelfs de fans op de laatste rijen een nabije blik te laten gunnen van hun gekoesterde held.

Een optreden van Steve Wynn blijft altijd een spannende belevenis. Ook al heb je deze grote artiest al tientallen keer live bewonderd, toch blijft deze sympathieke man je verblijden met origineel gecoverde nummers en verrast hij je zelfs na veertig jaar nog met nieuwtjes die de wereld nog niet gezien hebben. Zo blijkt Steve de naam van The Dream Syndicate ontleent te hebben aan het album van Tony Conrad met Faust, “Outside The Dream Syndicate”. We kunnen dus weer iets wijzer de tournee van The Dream Syndicate in oktober verwelkomen. Maar alvast nu nagenieten van dit prachtige concert.

Yvo Zels

Foto's Yvo Zels